Benim gibi azılı bir etseverin hayallerini süsleyen şehirlerden biriydi Gaziantep... Bir bahane bulmak, bir şekilde yolu düşürmek gerekti.
2013 yaz sonunda futbol fikstürleri çekilirken Gaziantep deplasmanını gördüğümde dedim "fırsat bu fırsat".
Her sezon topluca kombine aldığımız Galatasaraylı "Fedakar" grubumuza mesajı attım. Hemen 10 - 12 kişilik bir ekip organize ettik.
Pegasus'un ve Anadolu Jet'in aylar önce yaptığı klasik kampanyalarla biletlerimizi aldık. Gaziantepli iri cüsseli dostum Mali'den de gözüme kestirdiğim otelin konumunun gayet iyi olduğuna dair bilgi alınca hazırlıklar başladı.
Biz cumartesi sabah gidip pazartesi sabah erken dönemli bir gezi ayarladık kendimize. Açıkçası GS cumadan da oynasa pazartesiden de oynasa gam yemezdik. Kutsal topraklara doğru yol alıyorduk (:
Ne var ki yolculuk tarihi yaklaşınca ekipten silkelenmeler oldu (ailesel sıkıntılar , iş güç vb.) benim iş yerinden arkadaşım Sevan'la birlikte toplam 4 kişi olarak cumartesi sabahı Antep'e hareket ettik.
1. Gün Cumartesi
Anadolu Jet'in yaklaşık 90 dakikalık uçuşundan sonra Gaziantep'e vardık. Havaş'lar uçakların inişini takip ederek sizi alıp yarım saatte merkeze götürüyor. (10 TL)
Eğer 4 kişiyseniz taksiyle gitmeyi de tercih edebilirsiniz. Bizim varış noktamız olan Atatürk Bulvarı'nın İstasyon Caddesi'ni kestiği meydana gidiş 50 TL. Gaziantep'in taksicilerinden yana hiç yamuk görmediğimizi de belirtmek isterim.Zaten yamuk görmemek genel olarak şehre hakim bir duygu. İnsan gibi insanlarda, misafirperverlerden oluşuyor Gaziantep şehri.
Meydanda indiğinizde hemen yanı başınızda kalan daracık sokaklarıyla Bey Mahallesi'nin içindeki Zeynep Hanım Konağı'nda kalıyoruz. Gezlong'dan yaptırdığımız rezervasyonumuzda bir sorun yok. Bu sokağa arabayla girilemediğini hatırlatmak isterim. Eğer Havaş'la geldiyseniz Öğretmen Evi durağında inince ararsanız sizi alıyorlar. Arabayla gelmişseniz de yakındaki bir otoparka yönlendiriyorlar. Biz bulmakta bir problem yaşamadık, o ayrı.
İnanılmaz sıcak ve alakalı bir karşılamadan sonra 12'de hazır olacak odalarımızı beklemek yerine bavullarımızı resepsiyona emanet edip ilk durağımız Metanet'e doğru yola çıkıyoruz. Gitmeden önce otel çalışanlarından Salih beyran üzerine katmer çakacağımızı duyunca "Abi gün boyu başka şey yiyemezsiniz fena tıkar." diyor. Biz gülümseyip devam ediyoruz ama bir yandan içimize bir kurt da düşmedi değil.
Otelden 15 dakikalık bir yürüyüşten sonra Gaziantep'te herkesin beyranını methettiği Metanet Lokantası'na varıyoruz.
***
Metanet Lokantası
Burası esnaf lokantası görünümünde, iki katlı ve oldukça geniş bir yer. İstanbul'da pek anlam veremediğimiz "aile salonu" hadisesinin neden varolduğunu burada anlıyoruz.
İlk katta genel olarak Gaziantepli "ağır abiler" çorbasını içiyor. Aile ekibinin yukarıya alınmasının sebebi "kadınlar - çocuklar rahatsız olur" diye değil daha çok bu ağır abiler rahatsız olur diye oluşturulmuş gibi... (:
Abim Tolay ve eşi Tuğçe sayesinde aile kontenjanından biz de üst kata terfi ediyoruz.
Dolu dolu sarımsak kokan ortamda Tuğçe boğulmasın diye cam kenarı bir yer seçiyoruz. Sarımsakla vb. hadiselerle arası süper olmayan Tuğçe'yi koruyarak 3 beyran söylüyoruz kendimize. Bir tabak kütür kütür yeşil biberle birlikte beyranlarımız servis ediliyor.
--
Beyran Nedir?
Koyun gerdanı eti yüksek ateşte kaynatılır. Bir başka tencerede pirinç haşlanır, Servis edilmeden önce içine iç yağı ile et suyu doldurulur, pirinç eklenir ve üzerine karabiber, yaprak biber, sarımsak ilave edilip oldukça yüksek ateşte harlandırılır. Afiyet şeker olsun.
,
İlk kaşığı alınca "bu neymiş yahu" demekten kendimizi alamadık. Üçüncü dördüncü kaşıktan sonra geniz yollarımız tamamen açıldı. "Bir tadayım ya ben de" diyen Tuğçe de içine düşünce ona da bir porsiyon söyledik. Katır kutur yeşil biberlerimizi de yanında götürüp afiyetle kalkıyoruz masadan. Bir beyran çorbası 10 TL ve bu para böyle bir lezzet için az bile diyorsunuz.
Unutmadan söyleyeyim, Metanet sabah 5'te açılıyor; saat 11:00'den sonra giderseniz çorba bulma şansınız muhtemelen kalmaz.
***
Metanet sonrası katmer götürmek için Gaziantep Çarşısı'nın içine doğru yürüyoruz. Adresimiz şöhreti Türkiye sınırlarını zorlayan Zekeriya Usta...
Katmerci Zekeriya Usta
İki gözden oluşan ufak bir dükkan. Bir gözde servis veriliyor, diğer gözde katmerler hazırlanıyor. Zekeriya Usta işinin başında etrafa gülücük dağıtıyor.
Yan masadaki dört kişinin gerçekten de dört kişilik bir katmere yumulduğunu görünce biz de "4 kişilik bir katmer" istiyoruz acemice.
Meğer 4 kişilik katmer vb. bir durum yokmuş. Neticede 4 kişi için 2 porsiyon katmer söylüyoruz. Biz yandakilerin yarısı kadar beklerken iki katı geliyor. Meğer yandaki koca katmer tek kişilikmiş.
Biz de nefis katmeri zar zor bitiriyoruz. İçinden fıstık taşan, kaymağı, çıtır çıtır gevrekliğiyle İstanbul'da yediğimiz katmer benzeri yapış yapış tatlılara rahmet okutan cinsten.
Abim "ben normalde katmer sevmezdim diye biliyordum, meğer bizim yediğimiz katmer değilmiş." derken bir yandan götürüyor.
"Çayınız var mı?" sorusuna nazik ama düşündürücü bir cevap alıyoruz. "Biz çay yapmıyoruz, yalnızca katmer yapmasını biliyoruz. Çay isterseniz yandaki çay ocağından getirtebiliriz."
4 çay gelir yandan... Bir tek İtalyanlarda gördüğüm "yemeği, yemek yapmayı ciddiye alma" hadisesi Gaziantep'te yeniden karşımıza çıkmış durumda. Hastasıyım bu tutumun. Hemen her şeyi menüye koyup yapmaya çalışan bir zihniyete yer yok. Çay bile ustasından içilmeli.
Zekeriya Usta'dan sevgiyle ve muhabbetle ayrılıyoruz.
***
Katmerle tıka basa dolu olarak Gaziantep çarşı sokaklarına atıyoruz kendimizi. Bakırcılar çarşısı, Almacı Pazarı ve daha sonra daha geniş değineceğim Tahmis Kahvesi vb. derken ertesi gün bazı dükkanlar kapalı olur diye dalıyoruz salçasına, nar ekşisine...
Ardından taksiye atlayıp Gaziantep Efsanesi Halil Usta'ya doğru yola çıkıyoruz.
***
Halil Usta
Merkezden taksiyle gidilmesi daha doğru olan Karşıyaka'daki Halil Usta, ilk başladığı "kenar mahallesi"nden çıkmayarak takdire şayan bir duruş sergiliyor. Taksi aşağı yukarı 13 TL civarı tutuyor.
Aslında buraya gelmeden önce ya da geldikten sonra hemen yürüyüş mesafesindeki Zeugma Mozaik Müzesi'ne de uğrayabilirsiniz. Ancak biz müzeyi ertesi güne bırakmıştık.
Dışardan ufak bir yermiş gibi gözüken dükkan içeri girince uzadıkça uzuyor. Eskiden saat 2'de kepenkleri kapatan Halil Usta, ısrarlar sebebiyle 3-4'e kadar uzatmış açık kalma saatini. (evet akşamüzeri 3'ten 4'ten bahsediyorum)
İçerisi oldukça kalabalık ancak hemen masa buluyoruz. Biz daha masaya oturmaya yeltenirken nefis salataları ve kebaplar masaya gelmeye başlıyor bile. Anteplilerin masayı boş bırakmama konusunda ciddi bir gayreti var. Boş masada müşteri bekletmenin ayıp olduğunu düşünüyorlar. (böyle insanın canını yiyeyim)
Küşlemeci Halil Usta, önce sade kuşbaşı, ardından da 3'er şiş çekilmiş halde simir kebabı, kıyma kebabı ve sebzeli kebabı getiriyor. Hemen ardından soslu ve sossuz küşleme geliyor. "Yetmedi başkan daha getir" dediğiniz zaman tercihinize göre küşleme ya da kebap servisi devam ediyor. Bakır tasta servis edilen ayran da cabası...
Bir çırpıda anlattığıma bakmayın, hayatımda açık ara yediğim en güzel kebapları, İstanbulla alakası olmayan küşlemeyi, kuş başını burada yedim.
Nefis. Nefis. Nefis.
Kuyruk yağı, pişirilme süresi, sosundaki nane, sumak, her şey yerli yerinde, en güzel şekilde pişirilmiş ve ağızda dağılıyor. İnsan hiç doymamak istiyor açıkçası.
Salatası ise ayrı bir bağımlılık sebebi. Sevan salatanın içine düşmüş şekilde direkt kaşıklayarak giriyor "Kaşık Salata"nın hakkını vererek. Nar ekşisi, sumak, nane, her şey nefis.
Hesap geldiğinde ikinci şoku yaşıyoruz. Bu lezzet seviyesinde verilecek hesabın çok daha yukarıda seyretmesi gerekirken 4 kişi salataları, ayranları, kolaları, ortada 8-10 kap kebabı, şişiyle birlikte toplam 155 Tl ödüyoruz.
Masada şaşkınlıkla karışık bir sessizlik oluyor. İstanbul'da kendimizi aptal yerine koydurduğumuzu tescil eden bir hesap.
Dükkandan çıkarken Halil Usta'nın arkasındaki fiyat tablosuna gözüm takılıyor. Kebap da 15 TL, küşleme de 15 TL gözüküyor. (emsali bile olmayacak yerlerde 25-30 TL aralığında) Vedat Milor'a yaptığı programda "ikisi de aynı yerden geliyor niye biri diğerinden daha pahalı olsun ki" şeklinde açıklamış vaziyette olduğunu sonradan göreceğim.
Çıkarken kendisine övgüler yağdırırken fotoğraf çektirme isteğimizi kırmıyor. Kulağıma eğilip karşıdaki gazete küpürünü gösteriyor.
"Eti iyi bilirim, etle oynamasını severim."
"Sen oynamamışsın ki usta başka bir noktaya getirmişsin."
Karşılıklı gülüp bu lezzet mabedinden ayrılıyoruz. Siz bir yolunu bulun ayrılmayın (:
Unutmayın burası öğleden sonra kapandığı gibi pazar günleri de kapalı. Metro'da yeni bir şubesi açılmış o pazarları da açık ama Halil Usta orada olmadıktan sonra ne hep biraz eksik kalır.
Sen çok yaşa Halil Usta!
***
Taksiyle merkeze dönüp kebap üstüne ağız tadıyla baklava atmak için Gaziantep'in Koçak'la birlikte en çok sevilen baklavacılarından Zeki İnal'a doğru yola çıkıyoruz.
***
Zeki İnal
Vedat Milor'un "burada sakın şöbiyet yemeyin çünkü burada bir kez şöbiyet yerseniz bir daha başka yerde yiyemeyeceksiniz" dediği Zeki İnal, otelimize çok yakın bir konumda modern dükkanıyla dikkat çekiyor.
İçeri girer girmez tereyağı kokusu vuruyor burnunuza.
Kare baklava ve şöbiyet yiyoruz. Ağzıma baklavayı ters çevirip attığımda gelen gökgürültüsü gibi çıtırtı, tereyağ ve tazelik "biz baklava da yememişiz" cümlesini ağzımızdan döküveriyor ister istemez. Şöbiyet deseniz kaymağı damaktan kayıyor. En ufak bir ağırlık sözkonusu değil... Yapış yapış bir durum da yok. Zaten günlerce dayansın diye glikoz da kullanılmıyor. Her şey doğal ve taze...
Zeki İnal'ın oğlu Levent İnal'la sohbet edip otele uğrayıp eşyaları yerleştiriyor; "katmerle beyranı arka arkaya nasıl götürdüğümüzü" şaşkınlıkla dinleyen Salih'in "abi ne olur bir çay ikram edelim ısrarını kibarca reddedip kafayı vurup yatıyoruz 1 saatliğine. Otele yakın ve son derece şık Bayazhan'ı gezdikten sonra, (içinde pub da var) akşam merkezde açık az sayıdaki kebapçıdan Gaziantep'in en ünlüsü ama aynı zamanda en turistik dükkanı İmam Çağdaş'ta alıyoruz soluğu.
***
İmam Çağdaş
Çok şık bir ahşap dükkanı var İmam Çağdaş'ın... İç dekorasyonu yine aynı derece. Fiyatlar Gaziantep ortalamasının üzerinde.
Ben soğan kebabı alıyorum, Sevan şişten Ali Nazik... Sevan önden, Tuğçe ise tek tabanca olarak lahmacun da götürüyorlar. Abim ne götürdü tam hatırlamıyorum şimdi ne yalan söyleyeyim, ben dalmışım direkt soğan kebabına...
Kesinlikle çok lezzetliler ama Halil Usta resitalinden sonra zor... Yalnız ardından söylediğimiz ve sıcak gelen, her biri kuş gözü kadar fıstıkla doldurulmuş baklavalara diyecek yok... Bana göre gene de Zeki İnal önde; ama son derece lezzetli.
Abimler patronlarının ve kendi siparişleri olan baklavaları bir önceki günden söylüyorlar. Ertesi gün maç olduğundan baklava bulmak son derece zor olacak. Ayırtmak önemli.
***
Akşama bir kez daha Tahmin Kahvesi'nde alıyoruz soluğu...
1635 yılında kurulmuş olan Tahmis Kahvesi, gündüz saatlerinde içinde fasıl ekibi, akşam saatlerinde 12'ye kadar açık servisiyle tam bir "geleneksel" kahve.
Özellikle hazıma ekstra iyi gelen menengiç kahvesi, zahter çayı, dibek kahvesi, her türlü nargile çeşiti ve çayıyla saatlerin geçtiği bir istasyon...
Gün boyu uğrayıp girip çıktıktan sonra akşam bir yandan Sevan'ın şov yaptığı okey oyununu oynayıp sıcak içecekler eşliğinde kapanış saatini buluyoruz.
Otele doğru yürürken ise bizi bir sürpriz bekliyor: Nazım Usta.
***
Nazım Usta
Nazım Usta, Güllüoğlu Oteli'nin önünde saat 10, 11 civarı çıkıp sabah 5'e kadar duran bir seyyar kebapçı.
Uzun tezgahının üzerinde şiş, terbiyeli şiş, dalak, ciğer, kıyma kebabı, kaburga şiş, uykuluk şiş, tavuk kanat, tavuk şiş çeşitleri löp löp yatıyor.
Siz hangisinden istiyorsanız seçip Nazım Usta'nın yanına gidip ocağın üzerine atıyor. Piştikten sonra tırnak pideye çekip salatası, üzerine limonu sıkıp götürüyorsunuz. Şişi 5 lira.
Biz bu ilk akşam tıka basa dolu olmamıza rağmen Sevan'la dayanamayıp bir uykuluk şişi bölüşüyoruz.
Tek kelimeyle nefis. Geç saatte Gaziantep'teyseniz kesinlikle uğramanızı öneririm.
***
Otele dönüp sabah erkenden beyran içme hülyalarına dalıp kafayı vurup uyuyoruz.
2. Gün İçin Tıklayınız
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder